~.~◕ ‿-｡☀☂☁شب های تنهایی~.~◕ ‿-｡☀☂☁

هرگز معنای نغمه ی پرندگان را پس از باران نفهمیدم ...

تا تو آمدی و عشق بارانی ات را نثار لحظه های ابری ام کردی،

و من ...هنوز که هنوز است به شوق هوایت، با قناری ها آواز عشق سر می دهم ... 

میشه پرنده باشی، اما رها نباشی
می شه دلت بگیره، اسیر غصه ها شی

حالا که آسمونم دنیای تازه ای نیست
اون وقت یه جا بشینی محو گذشته ها شی

ترسیده باشی از کوچ، اوج رو ندیده باشی
واسه یه مشت دونه اهلی آدما شی

تو سایه ها بمونی درگیر سایه ها شی
مفهوم زندگی رو از یاد برده باشی

دلت بخواد دوباره از ته دل بخونی
از ترس ریزش اشک غمگین و بی صدا شی

..دوستش بدار

اما گمان نبر که با اسارت ، دلی از آن تو می شود

بگذار مهرورزیدن تو سیرابش کند

اما نگذار قلبت را گِل آلود کند

عشقی بورز که تو را زلال تر و زیباتر می کنند

 

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـاني دلـم رفت
بــاور نـمـي کــردم بــه آســـاني دلـم رفت

از هـم سـراغـش را رفـيـقـان مي گـرفـتـنـد
در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـاني... دلم رفت

رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم يـادم نـيـامــد!!
پـرسـيـد: شعـرت را نمي خـواني؟ دلم رفت

مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـريـن گــفـت
مــانـنــد يـک طــفــل دبـسـتــانـي دلـم رفت

مــن از ديــار «مـنــزوي» ، او اهــل فـــردوس
يک سيـب و يـک چـاقـوي زنجاني ؛ دلم رفت

اي کاش آن شب دست در مويش نمي بـرد
زلـفش که آمــــد روي پـيـشـاني دلم رفــــت

اي کـاش اصـلا مـــن نمي رفــتـم کــنــارش
امـا چـه سـود از ايـن پشيــمـاني دلـم رفـت

ديگـر دلـم ، رخت سفيدم ، نـيـست در بـنـد
ديـروز طـوفـان شد، چه طـوفـاني، دلم رفت...!

هر چقدر هم که ضعيف باشی گاهی اوقات

می توانی تکیه گاه باشی

ايــــــن شعــــــــر ها بروند بــــــه جـــهنم 

  مــــن مجـــــنون آن لحظـــــه ام كـــه

 قلبـــــــت زيـــــــر ســــرم دســــتو پا بــــزند

من بودم ، تو و یک عالمه حرف

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد !

کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی ، یک آه چقدر وزن دارد

    وقتی دیر رسیدم و با دیگری دیدمت

 فهمیدم گاهی هرگز نرسیدن

    بهتر از دیر رسیدن است

نوشتـــــــه هـ ـایم را مـی خوانی و می گـــــویی چه زیبــــــا....

راســـــــــــــــــــــتی!!!

درد های آدم هــــــــــا زیـ ـبایی دارد؟؟؟

داروخانه هم مي داند که ما زخمهايمان زياد است